De man die in zijn leven minstens tienduizend uren vrijwilligerswerk in onze club stopte en veertien jaar in het bestuur zat, is niet meer: Wim Boxem. Precies een maand nadat bij hem alvleesklierkanker werd geconstateerd, is hij zondag 22 augustus overleden, 85 jaar oud.
Voetbalvereniging Doetinchem is Wim (of Willem zoals hij gewoonlijk werd genoemd) veel dank verschuldigd. Als lid van de terreincommissie, tot 1990 nog op het veld op De Kruisberg, en daarna als lid van de commissie Gebouwen, Terreinen en Materialen op De Bezelhorst, was hij in ieder geval wekelijks, maar soms wel dagelijks op het sportpark te vinden. Bijna tot aan zijn dood toe.
Hoe hectisch het soms ook was, onder alle omstandigheden bleef Wim de rust zelve. Hij dacht altijd eerst goed na, kwam met goeie ideeën en was daarna een stille kracht in de uitvoering. Vooral rond 1990, bij de inrichting van de nieuwe voetbalvelden en gebouwen op De Bezelhorst, was hij als voorman van een grote ploeg vrijwilligers avond aan avond en zaterdag op zaterdag in de weer.
Lid van verdienste
Wim is geboren in de Winterswijkse buurtschap Kotten en voetbalde daar bij de plaatselijke Sportclub, die in 2002 samen met v.v. Ratum en s.v. Fortuna fuseerde tot FC Trias. Toen was Wim met zijn gezin al lang verhuisd naar Doetinchem waar hij in 1974 lid werd van v.v. Doetinchem. Als oud-speler van het eerste elftal van Sportclub Kotten kwam hij daar op 38-jarige leeftijd in het destijds roemruchte zevende elftal te spelen. En niet lang daarna werd hij ook actief als jeugdelftalleider en ging hij daarnaast aan de slag in de terreincommissie.
Namens die commissie kwam hij in september 1987 in het bestuur als commissaris Gebouwen en Terreinen. Toen hij daar in oktober 2001 uit stapte, werd hij onder klaterend applaus benoemd tot ‘lid van verdienste’, maar bleef hij daarna nog twintig jaar als vrijwilliger voor de commissie actief.
Timmermansoog
Als een voetbalseizoen begon, had Wim zich ervan verzekerd dat alles goed geregeld was en het complex er prima bij lag. Hij controleerde persoonlijk de netten van de grote en kleine doelen. Als landmeter van beroep spande hij touwen over de velden, zodat de witte lijnen en de midden- en penaltystip op de goede plek kwamen. Hij had daar een timmermansoog voor. Pas als Wim de touwen had gespannen, mocht de belijningsploeg aan het werk.
En hij zorgde ook, vaak met een zakmesje in de hand, dat het complex onkruidvrij bleef.
Wim had een groot hart voor de club en bekommerde zich eveneens over het financiële wel en wee. De korte verslagen van de commissie Gebouwen en Terreinen die in de jaarvergadering aan de orde kwamen, bevatten vaak oproepen van zijn hand: Doe op tijd het licht uit, laat de kraan niet te lang lopen, wees zuinig op de trainingsmaterialen.
Halfgevulde vuilniszakken haalde hij persoonlijk uit de afvalcontainer, zodat ze konden worden hergebruikt. En om de club stortkosten te besparen, bracht hij eigenhandig kapotte glazen en flessen naar een container in de wijk. Met een glimlach zei hij dan: ‘Ze hebben deze week in de kantine weer goed hun best gedaan.’
Als na afloop van een thuiswedstrijd van het eerste elftal iedereen al in de kantine zat, liep Wim nog het veld op om losgetrapte plaggen op hun plaats te leggen en de cornervlaggen op te ruimen. En en passant gooide hij her en der ook nog wat achtergelaten vuilnis in de prullenbak. Pas dan ging Wim zelf aan het bier of dronk een paar borreltjes. Niet te veel, want de volgende dag was hij vaak al weer druk met het schoonvegen van de tribune. Zijn clubliefde was immens groot.
Zachtaardig
Trots meldde hij in zijn commissieverslagen ook de komst van nieuwe ballenvangers, een nieuw scorebord, betere veldverlichting of douches die het eindelijk goed deden. Bescheiden als hij was stak hij daarbij vooral de loftrompet over de inzet van anderen.
Genieten deed hij ook veertig jaar lang als lid van het reisclubje van (oud-)voetballers dat ieder jaar een paar dagen eropuit trok en daarnaast nog een paar keer per jaar bijeen kwam voor een gezamenlijk etentje en een drankje.
Met Wim Boxem is een stille kracht met een zachtaardig karakter heengegaan die je vanuit de club altijd kon bellen als er hulp nodig was.
v.v. Doetinchem zal hem missen.
Wim laat naast zijn vrouw Willemien, twee zonen en een dochter ook zes kleinkinderen achter, die trots waren op hun opa. Vrijdag 27 augustus is er, van 19.30 tot 20.15 uur, gelegenheid om afscheid te nemen en de familie te condoleren in het uitvaartcentrum van Monuta aan de Keppelseweg in Doetinchem. De crematie zal een dag later in besloten kring plaatsvinden.
